18 ก.พ. 2558
เป็นบทความสาระที่คิดว่าน่าสนใจดีเหมือนกัน โดยเฉพาะคนที่ชื่นชอบและติดตามนักพากย์ จากที่ในปัจจุบันนี้ วงการนักพากย์กำลังเป็นที่สนใจจากผู้คนจำนวนมาก นับจากที่นักพากย์มากมายที่ประสบความสำเร็จ และมีชื่อเสียงอย่างเช่น Mizuki Nana ฉะนั้นสิ่งที่ตามมา จึงเป็นการเปิดสถาบันหรือโรงเรียนที่สอนเกี่ยวกับการใช้เสียงเป็นหลัก (ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนสอนร้องเพลง หรือโรงเรียนสอนการพากย์) มากมาย และต่างก็มีจุดขายเป็นการการันตีให้ผู้เรียนได้เดบิวต์ในวงการอีกด้วย
จากความเห็นของโปรดิวเซอร์รายการโทรทัศน์สายอนิซอง (เพลงอนิเมะ) ท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า การที่นักพากย์หน้าใหม่เข้าวงการอย่างต่อเนื่องแบบนี้ อาจส่งผลให้ถึงจุดอิ่มตัวเร็วขึ้น เนื่องด้วยปริมาณที่มากขึ้น เมื่อมีรุ่นใหม่ๆ เดบิวต์ในวงการติดๆ กัน จะทำให้เกิดความยากลำบากในการผลักดันรุ่นที่เพิ่งเดบิวต์ก่อนหน้า
บรรณาธิการของ Oricon ได้ให้ข้อมูลว่า “ยุคเฟื่องฟูของวงการนักพากย์ยุคที่ 4″ กำลังอยู่ในช่วงขาลงของอุตสาหกรรม โดยหากมองย้อนกลับไปแล้ว ยุคแรกนั้นจะอยู่ในช่วงปี 1980 จากกระแสความดังของ Uchuu Senkan Yamato ยุคถัดมาคือช่วงปี 1990 เป็นยุคที่มีจำนวนของนักพากย์ที่เป็นไอดอลมากขึ้น และยุคที่ 3 จะอยู่ช่วงหลังปี 2000 จากกระแสของ K-on! ซึ่งนำไปสู่ยุคปัจจุบันที่เรียกว่า ยุคของ “ศิลปินนักพากย์” นั่นเอง
จากผลสำรวจของ Oricon เมื่อปลายปีที่แล้วเกี่ยวกับการนำดารามาพากย์อนิเมะ กว่าครึ่งของผู้ให้สัมภาษณ์ลงความเห็นว่า เสียงพากย์ที่ได้จากศิลปินเหล่านี้ ไม่ค่อยจะเข้ากับตัวละครเท่าไหร่นัก ผู้ให้สัมภาษณ์จากโตเกียวรายหนึ่ง กล่าวว่า “นักพากย์จะเป็นใครก็ได้ไม่ใช่ปัญหา ถ้าเสียงเข้ากับตัวละคร และมีฝีมือมากพอ ซึ่งผมว่า Studio Ghibli เป็นตัวอย่างที่ดี”
จากความจริงที่ว่าทุกวันนี้ นักพากย์เริ่มแตกแขนงผลงานไปอย่างหลากหลายมากขึ้นอย่างรวดเร็ว (ในที่นี้เช่น งานเพลง หรืองานแสดง หรืออื่นๆ) แต่ บรรณาธิการของ Oricon ยังชี้ว่านักพากย์ก็ยังควรจะทุ่มเทให้กับงานหลักของตัวเอง (ก็คืองานพากย์) มากกว่า เพราะจากจำนวนนักพากย์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แฟนอนิเมะต่างกังวลว่านักพากย์จะลดบทบาทการพากย์ลง และหันไปเอาดีทางด้านอื่นๆ แทนก่อนเวลาอันควร เช่นร้องเพลง เพราะสิ่งที่แฟนๆ ต้องการคือนักพากย์ได้ทุ่มเทกับงานพากย์อย่างมีคุณภาพและเป็นที่นิยมเสียก่อน แล้วจึงค่อยแตกแขนงบทบาทไปด้านอื่นๆ อย่าง Mizuki Nana หรือ Miyano Mamoru
